اختلال پرخوری چیست؟
اختلال پرخوری با افزایش خطر اضافه وزن و چاقی همراه است. همچنین با بیماری هایی مثل دیابت و بیماری های قلبی. همچنین خطرات دیگری نیز برای سلامتی ایجاد می کند که عبارتند از مشکلات خواب، درد مزمن، مشکلات روانی و کاهش کیفیت زندگی. طرح درمان برای اختلال پرخوری به علل این اختلال و شدت علائم و همچنین به هدف افراد بستگی دارد. همه ما هر از گاهی بیش از حد غذا می خوریم. اما اگر به طور مرتب پرخوری می کنید در حالی که احساس می کنید کنترلی روی خود نداشته و قادر به توقف پرخوری خود نیستید، ممکن است دچار اختلال پرخوری شده باشید. اختلال پرخوری یک اختلال تغذیه ای شایع است که در آن شما مرتبا مقدار زیادی غذا را می خورید در حالی که احساس می کنید قدرتی برای توقف آن ندارید و در طول مدت غذا خوردن و بعد از آن به شدت درمانده و پریشان هستید.شما ممکن است تا حدی بخورید که به دردسر بیفتید سپس تحت تاثیر احساس گناه، شرمندگی یا افسردگی بعد از آن به ستوه آمده و خودتان را برای عدم کنترل خودتان اذیت کرده یا از چیزی که پرخوری وسواسی با بدن شما می کند دچار نگرانی شوید. اختلال پرخوری معمولا در اواخر دوره نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شروع می شود، اغلب بعد از یک رژیم سخت.در طول اختلال پرخوری، شما ممکن است حتی زمانی که گرسنه نیستید هم بخورید و خیلی بعد از اینکه سیر شدید هم به خوردن ادامه دهید. همچنین ممکن است آنقدر سریع غذا بخورید که به سختی متوجه چیزی که می خورید یا مزه می کنید باشید. با این حال برعکس بیماری بولیمیا، هیچ تلاش قاعده مندی برای جبران پرخوری ها از طریق استفراغ، روزه یا ورزش بیش از حد وجود ندارد.ممکن است حس کنید که زیاده روی در خوردن برای لحظات کوتاهی آرامش بخش است و به تسکین عواطف ناخوشایند و احساس استرس، افسردگی یا اضطراب کمک می کند. اما سپس واقعیت خودش را نشان می دهد و شما در احساس تاسف و تنفر از خود غرق می شوید. پرخوری اغلب به اضافه وزن و چاقی منجر می شود که فقط خوردن افراطی را بیشتر می کند. هرچه احساستان در مورد خودتان و ظاهرتان بدتر باشد، برای مقابله با این احساس بیشتر از غذا استفاده می کنید.این یک چرخه معیوب می شود: خوردن برای رسیدن به احساس بهتر، بدتر شدن احساس و باز گشتن به سمت غذا برای تسکین و جبران. به همان اندازه ای که خود را در مقابل اختلال پرخوری بدون قدرت حس می کنید به همان اندازه هم دانستن اینکه اختلال پرخوری قابل درمان است دارای اهمیت می باشد. می توانید بیاموزید که چرخه پرخوری را بشکنید، عواطف خود را بهتر مدیریت کنید، رابطه سالم تری با غذا ایجاد کنید و کنترل تان روی مساله خوردن و سلامتی را دوباره به دست آورید.
علائم و نشانه های پرخوری
اگر اختلال پرخوری داشته باشید ممکن است نسبت به عادت های تغذیه ای خود احساس خجالت و شرمندگی کنید و تلاش کنید که علائم خود را با خوردن در خفا پنهان نمایید.
علائم رفتاری اختلال پرخوری و خوردن افراطی
ناتوانی در متوقف کردن خوردن یا کنترل آن چیزی که می خورید.
خوردن سریع مقادیر زیادی غذا
خوردن حتی به هنگام سیری
پنهان کردن یا ذخیره سازی غذا برای اینکه بعدا در خفا خورده شود.
نرمال غذا خوردن در حضور دیگران اما پر کردن شکم در تنهایی
خوردن مداوم در طول روز بدون اینکه در غالب وعده های منظمی باشد.
علائم عاطفی
احساس استرس و تنشی که فقط با غذا خوردن تسکین پیدا می کند.
شرمندگی در مورد مقدار غذایی که می خورید.
احساس کرختی در هنگام پرخوری مثل اینکه شما واقعا آنجا و در حال خوردن نباشید یا اینکه روی حالت خودکار باشید.
هیج وقت احساس رضایت از خوردن خود ندارید. مهم نیست که چقدر خورده اید.
احساس گناه، تنفر یا افسردگی بعد از پرخوری
ناامیدی در کنترل وزن و عادت های غذایی
دلایل و خطرات اختلال پرخوری
به طور کلی ترکیبی از چند چیز با هم، باعث ایجاد اختلال پرخوری می شود که شامل ژن ها، احساسات و تجربه های یک فرد می باشند.
فاکتورهای خطر اجتماعی و فرهنگی
فشار اجتماعی برای لاغر بودن می تواند به احساسی که دارید بیفزاید و خوردن احساسی شما را افزایش دهد. بعضی از والدین ناخواسته با استفاده از غذا برای آسایش، معاف کردن یا پاداش دادن به کودکان زمینه را برای اختلال پرخوری آنها فراهم می کنند. کودکانی که در معرض نظرات انتقادی فراوانی در مورد بدن و وزنشان قرار می گیرند نیز آسیب پذیر هستند. همینطور افرادی که در دوران کودکی مورد سوء استفاده جنسی قرار گرفته اند.
فاکتورهای خطر فیزیولوژیک
افسردگی و پرخوری به شدت به هم مربوط هستند. بسیاری از افراد مبتلا به پرخوری یا افسرده هستند یا اینکه قبلا بوده اند. دیگر افراد ممکن است با کنترل وسوسه و مدیریت و بیان احساساتشان دچار مشکل باشند. عزت نفس پایین، تنهایی و نارضایتی از بدن نیز ممکن است در ایجاد این اختلال دخیل باشد.
فاکتورهای خطر بیولوژیک
ناهنجاری های بیولوژیک می توانند در ایجاد اختلال پرخوری دخیل باشند. برای مثال هیموتالاموس (قسمتی از مغز که اشتها را کنترل می کند) ممکن است پیام های درستی در مورد گرسنگی و سیری ارسال نکند. همچنین محققان دریافته اند که به نظر می رسد یک جهش ژنتیکی باعث اعتیاد به غذا می شود. در نهایت شواهدی وجود دارد که سطوح پایین ماده شیمیایی سروتنین مغز، در خوردن افراطی نقش مهمی بازی می کند
اختلال پرخوری چه خطراتی برای سلامتی دارد؟
اختلال پرخوری با چندین خطر قابل توجه جسمی، عاطفی و اجتماعی برای سلامتی همراه است. تا ۵۰ درصد افراد مبتلا به اختلال پرخوری دارای اضافه وزن هستند. با این حال، این اختلال یک فاکتور خطر مستقل برای اضافه وزن و ابتلای به چاقی نیز می باشد که در نتیجه افزایش جذب کالری در طی دفعات پرخوری اتفاق می افتد. چاقی به نوبه خود خطر بیماری های قلبی، سکته، دیابت نوع ۲ و سرطان را افزایش می دهد.با این حال بعضی مطالعات دریافته اند که ریسک ابتلای افراد دچار اختلال پرخوری به مشکلاتی در زمینه سلامت حتی در مقایسه با افراد دچار چاقی با یک نسبت وزنی که اختلال پرخوری ندارند بیشتر است. دیگر خطرات مرتبط با اختلال پرخوری عبارتند از مشکلات خواب، بیماری های مزمن، آسم و سندروم روده تحریک پذیر (IBS).این بیماری در زنان با خطر مشکلات ناباروری، عوارض بارداری و گسترش سندروم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) همراه است. تحقیقات نشان داده اند که افراد مبتلا به اختلال پرخوری نسبت به افرادی که این اختلال را ندارند، چالش هایی را در تعاملات اجتماعی خود گزارش می کنند. به علاوه افراد مبتلا به اختلال پرخوری در مقایسه با افرادی که اختلال تغذیه ای یا پرخوری ندارند، دارای نرخ بالاتر بستری، مراقبت سرپایی و ویزیت در بخش اورژانس هستند. گرچه این خطرات بسیار قابل توجه هستند، درمان های موثر معدودی برای اختلال پرخوری وجود دارد.
این اختلال چطور تشخیص داده می شود؟
در حالی که بعضی افراد ممکن است گاهی پرخوری کنند مثلا در عید شکرگزاری یا در یک مهمانی، این بدان معنی نیست که آنها با وجود داشتن تجربه بعضی از علائم لیست شده بالا دارای اختلال پرخوری هستند. اختلال پرخوری معمولا در اواخر سنین نوجوانی تا اوایل بیست سالگی شروع می شود. اگرچه اختلال پرخوری ممکن است در هر سنی شروع شود. افراد عموما برای کمک به غلبه بر اختلال پرخوری و ایجاد رابطه درست با غذا به حمایت نیاز دارند. اگر این اختلال درمان نشود ممکن است سال ها طول بکشد.برای اینکه شخصی تشخیص اختلال پرخوری بگیرد باید به مدت حداقل ۳ ماه هفته ای یک بار حداقل یک بار پرخوری داشته باشد. شدت اختلال پرخوری از خفیف (که با یک تا ۳ بار پرخوری در هفته مشخص می شود) تا شدید (که با ۱۴ بار یا دفعات بیشتری پرخوری در هفته مشخص می شود) است. مشخصه مهم دیگر این اختلال این است که شخص مبتلا به BED یا اختلال پرخوری اقدام به خنثی کردن اثر پرخوری نمی کند.به این معنی که برخلاف بیماری بولیمیا شخص مبتلا به اختلال پرخوری برای مقابله با پرخوری استفراغ نمی کند، از داروهای ملین استفاده نمی کند، یا بیش از حد ورزش نمی کند. مانند دیگر اختلالات تغذیه ای، این اختلال در زنان شایع تر از مردان است. با این حال، این اختلال در بین مردان نسبت به دیگر انواع اختلالات تغذیه ای شایع تر است.
منبع: دکتر سلام
مطالب بیشتر:
مضرات مصرف گوشت قرمز
با مضرترین عصرانه ها آشنا شوید
منع مکیدن انگشت در کودکان