علائم لنفوم هوچکین و نحوه درمان آن
لنفوم هوچکین، که تحت عنوان عارضه ی هوچکین نیز شناخته می شود، نوعی سرطان است که لنفوسیت ها را درگیر می کند. لنفوسیت ها سلول های موجود در سیستم لنفاوی، شبکه ای از عروق، گره ها و اندام هایی هستند که مواد اضافی و سموم بدن را دفع می کنند و به مبارزه با عفونت می پردازند. طحال، تیموس، لوزه ها و مغز استخوان بخشی از سیستم لنفاوی را تشکیل می دهند، همچنین حدود 650 غده لنفاوی در سرتاسر بدن پراکنده شده است.
انواع لنفوسیت ها
لنفوسیت ها به دو دسته ی اصلی تقسیم می شوند، که به دسته ی اول سلول های T و به دسته ی دوم سلول های B گفته می شود. درواقع این لنفوسیت ها گلبول های سفید ساخته شده در مغز استخوان هستند. سلول های B برای بالغ شدن در مغز استخوان باقی می مانند، در حالی که سلول های T در تیموس بالغ می شوند. تیموس در واقع اندام کوچکی است که بین ریه ها قرار دارد.
دو نوع اصلی سلول های T عبارتند از:
سلول های T قاتل یا کشنده، آن ها سلول های آلوده یا آسیب دیده را نابود می كنند.
سلول های کمکی T، آن ها سلول های B را تحریک می کنند تا آنتی بادی هایی را ایجاد کنند که به عفونت ها و ویروس ها حمله کنند.
سلول های B نسبت به سلول های T، دارای احتمال بیشتری جهت جهش یافتن و ایجاد مایع سرطانی مانند لنفوم هوچکین ، لنفوم غیر هاجکین یا لوسمی می شوند. تفاوت اصلی بین لنفوم هوچکین و لنفوم غیر هوچکین وجود یا عدم وجود سلول های بزرگ B به نام سلول های رید-استرنبرگ است. این سلول ها معمولاً در طی بیوپسی تشخیص داده می شوند و نشانگر وجود لنفوم هوچکین هستند. لنفوم هوچکین یک بیماری نادر محسوب می شود.انجمن سرطان آمریکا تخمین می زند که 8،480 مورد جدید از این بیماری در سال 2020 در ایالات متحده تشخیص داده خواهد شد که 4690 نفر در مردان و 3،790 مورد در زنان رخ خواهد داد. در بین لنفوم ها، لنفوم هوچکین بسیار کمتر از لنفوم غیر هوچکین است که هفتمین نوع شایع سرطان در ایالات متحده است. اگرچه لنفوم هوچکین در هر سنی ممکن است رخ دهد، اما بیشترین در سنین بین 55 تا 84 سال مشاهده می شود.
علائم لنفوم هوچکین
علائم لنفوم هوچکین به طور معمول خاص نیست و بسیاری از ویژگی های آن را با سایر بیماری ها مانند سرماخوردگی، آنفولانزا، سایر انواع عفونت تنفسی و سرطان های خون مشترک است. در مراحل اولیه لنفوم هوچکین ممکن است علامتی نداشته باشد. در صورت بروز علائم، یک علامت اولیه متداول لنفوم هوچکین یک یا چند غده لنفاوی، معمولاً در گردن متورم می شود.برخی از علائم شایع لنفوم هوچکین که به عنوان علائم دسته ی B شناخته می شوند عبارتند از:
تب
تعریق شبانه
کاهش وزن چشمگیر و غیر قابل توضیح
سایر علائم شایع لنفوم هوچکین عبارتند از:
خستگی
سرفه مداوم
تنگی نفس
از دست دادن اشتها
نفخ شکم
جوش یا خارش
انواع لنفوم هوچکین
دو نوع لنفوم هوچکین وجود دارد. حدود 95 درصد از کل موارد لنفوم هوچکین کلاسیک است. این شکل از بیماری به چهار زیر گروه تقسیم می شود:
اسکلروز گره ای یا ندولار
این رایج ترین نوع زیر گروه لنفوم هوچکین کلاسیک است. این بیماری اغلب در کودکان و بزرگسالان به ویژه خانم های جوان رخ می دهد و بیشتر در قفسه سینه و یا گردن مشاهده می شود. این نوع عارضه ممکن است باعث ایجاد جای زخم های الیافی یا فیبری در غدد لنفاوی شود.
سلولزی مختلط
این مورد حدود 25 درصد از کل موارد لنفوم هوچکین کلاسیک را شامل می شود و در بزرگسالان و افراد مسن بیشتر شایع است. این لنفوم اغلب در شکم مشاهده می شود.
غنی از لنفوسیت ها
این نوع لنفوم هوچکین 5 درصد از کل موارد کلاسیک را تشکیل می دهد و بیشتر در مردان تشخیص داده می شود.
تخلیه لنفوسیت ها
این بیماری بسیار نادر کمتر از 1 درصد کل لنفوم هوچکین را شامل می شود و بیشتر در بزرگسالانو افراد مسن یا افراد مبتلا به HIV تشخیص داده می شود.یک نوع از لنفوم هوچکین که چندان شایع نیست، لنفوم غالب لنفوسیت های گره ای (NLPHL) است که حدود 5 درصد از بیماران لنفوم هوچکین را درگیر می کند. NLPHL با وجود سلول های به اصطلاح پاپ کورنی، نسخه های کوچک سلول های رید-استرنبرگ که شبیه پاپ کورن هستند، تشخیص داده می شود. NLPHL اغلب در افراد میانسال تشخیص داده می شود.
درمان لنفوم هوچکین
لنفوم هوچکین را با پرتونگاری، جراحی، شیمی درمانی و ایمونوتراپی درمان می کنند. این که کدام روش درمانی ممکن است برای شما مناسب باشد بستگی به مرحله و میزان بیماری شما و عوامل دیگر دارد.
شیمی درمانی
شیمی درمانی لنفوم هوچکین اغلب شامل مصرف چندین دارو در یک رژیم است. بسته به رژیم، دراروی شیمی درمانی لنفوم هوچکین ممکن است به صورت قرص، به صورت تزریق یا داخل وریدی انجام شود. ممکن است شیمی درمانی به تنهایی یا همراه با پرتودرمانی و یا پیوند سلول های بنیادی صورت گیرد.از آنجا که هر دارو سلول های توموری را به روشی از بین می برد ترکیبی از داروها ممکن است سلول ها را در برابر درمان آسیب پذیرتر کند. در عین جال که شیمی درمانی سلول های سرطانی را که به سرعت تقسیم می شوند از بین می برد، ممکن است سلول های عادی مانند موها، دهان، دستگاه گوارش و مغز استخوان را نیز تحت تأثیر قرار دهد.بعضی اوقات، شیمی درمانی به طور موقت شمارش خون شما را کاهش می دهد و باعث موارد زیر می شود:
افزایش خطر عفونت (از نظر نوتروپنی، یا تعداد گلبول های سفید خون پایین)
خستگی (ناشی از کم خونی، یا کمبود تعداد گلبول های قرمز خون پایین)
کبودی و خونریزی آسان (تعداد پلاکت کم)
سایر عوارض شیمی درمانی برای لنفوم هوچکین ممکن است شامل تهوع و استفراغ، اسهال، ریزش مو، زخم دهان، مشکلات باروری، تنگی نفس و آسیب قلبی باشد. در طول درمان لنفوم هوچکین ، پزشک شما ممکن است ترکیبی از خدمات مراقبت حمایتی را برای جلوگیری یا مدیریت عوارض جانبی مرتبط با شیمی درمانی توصیه کند. پزشک شما ممکن است قبل از شروع درمان داروهای خاصی را جهت مقابله با حالت تهوع یا جلوگیری از عفونت، تجویز کند.
پیوند سلول های بنیادی
این روش ممکن است گزینه ای برای بیماران مبتلا به لنفوم هوچکین باشد که بیماریشان عود کرده است و یا به درمان اولیه جواب نمی دهد. قبل از پیوند سلول های بنیادی برای لنفوم هوچکین ، شما یک رژیم مناسب را دریافت خواهید کرد، که شامل درمان های فشرده مانند شیمی درمانی با دوز بالا برای تخریب هرچه بیشتر سلول های سرطانی است. سپس سلول های بنیادی را به صورت داخل وریدی (مشابه انتقال خون) دریافت خواهید کرد. این عمل حدود یک ساعت طول می کشد.سلول های بنیادی پس از ورود به جریان خون به مغز استخوان می روند به این فرآیند پیوند سلول های بنیادی گفته می شود، پس از آن سلول های جدید خون سالم را تولید می کنند. بعضی اوقات، مقادیر زیاد شیمی درمانی یا پرتودرمانی که قبل از پیوند سلول های بنیادی دریافت می کنید، عوارض جانبی مانند عفونت را ایجاد می کند.پیوند سلول بنیادی آلوژنیک خطر ابتلا به بیماری GVHDرا ایجاد می کند. GVHD در واقع عارضه ای است که طی آن سلول های اهدا شده به بافت های بیمار حمله می کنند. پزشک شما ممکن است داروهای خاصی برای کاهش خطر عفونت یا GVHD تجویز کند. بهبودی از پیوند سلول های بنیادی می تواند چندین ماه طول بکشد.
پرتو درمانی
پرتودرمانی ممکن است برای از بین بردن سلول های لنفوم، جلوگیری از انتشار سلول ها و یا تسکین درد یا ناراحتی ناشی از طحال بزرگ یا غدد لنفاوی متورم استفاده شود. برای بیماران لنفوم هوچکین ، روش های درمانی پرتودرمانی معمولاً در غدد لنفاوی گردن، قفسه سینه، زیر بغل، شکم، طحال، لگن وکشاله ران انجام می شود. پزشک شما ممکن است پرتودرمانی را با سایر درمان های لنفوم هوچکین ، مانند شیمی درمانی، ترکیب کند تا از رشد سلول های سرطانی جدید جلوگیری کند.پرتودرمانی برای معالجه ی لنفوم هوچکین ممکن است عوارض جانبی خاصی را ایجاد کند. پرتو درمانی ممکن است تعداد گلبول های سفید خون را کاهش دهد، که خطر عفونت را افزایش می دهد. از دیگر عوارض جانبی احتمالی آن می توان به خستگی، حالت تهوع، خشکی دهان، واکنش های پوستی و مشکلات باروری اشاره کرد. همچنین شما می توانید به خدمات مراقبت های حمایتی مانند تغذیه درمانی، پشتیبانی طبیعی، مدیریت درد، توانبخشی انکولوژی دسترسی پیدا کنید. این روش های درمانی به شما کمک می کنند تا شما زودتر بهبود یابید.
ایمونوتراپی
داروها و درمان های سیستم ایمنی برای کمک به تحریک سیستم ایمنی یا کمک به سلول های ایمنی بدن در شناسایی و حمله بهتر سلول های سرطانی طراحی شده اند. داروهای مهار کننده با مسدود کردن سیگنال هایی که سلول های سرطانی برای مخفی کردن سیستم ایمنی بدن استفاده می کنند، کار می کنند.یک مهارکننده ممکن است برای معالجه برخی از بیماران مبتلا به لنفوم هوچکین کلاسیک (cHl) که درمان قبلی آن ها مؤثر نبوده یا بعد از دریافت سه یا بیشتر نوع درمان، عود کرده اند، مورد استفاده قرار گیرد. از آنجا که درمان های ایمونوتراپی ممکن است باعث شود سیستم ایمنی بدن علاوه بر سلول های سرطانی به سلول های سالم نیز حمله کند، ممکن است باعث ایجاد عوارض جانبی مانند علائم مانند آنفولانزا، خستگی، جوش و لک پوستی و مشکلات گوارشی شود.علیرغم شباهت ها، این بیماری ها اغلب به روش های مختلفی تشخیص داده و درمان می شوند. این بیماری ها به انوع دیگری نیز شناخته می شوند. به عنوان مثال، لنفوم با دو نوع، لنفوم هوچکین و لنفوم غیر هوچکین مشخص می شود و هر بیماری نیز انواع مختلفی دارد.
منبع: سلام دکتر
مطالب بیشتر:
بیماری پیرونی چیست؟
سرطان در اطفال
علائم اختلالات ناخن چیست؟