اختلال شخصیت ضد اجتماعی
اختلال شخصیت ضد اجتماعی، که گاهی سایکوپاتی هم خوانده می‌شود، وضعیتی روانی است که در آن فرد هیچ اهمیتی به درست و غلط نمی‌دهد و احساسات و حقوق دیگران را نادیده می‌گیرد. افراد دارای اختلال شخصیت ضد اجتماعی، نسبت به بقیه‌ی مردم احساس دشمنی یا بی‌تفاوتی سنگدلانه دارند یا با آنها خشن برخورد می‌کنند. در رفتار این‌گونه افراد هیچ احساس گناه یا ندامتی دیده نمی‌شود.مبتلایان به اختلال شخصیت ضد اجتماعی اغلب از قانون سرپیچی می‌کنند و مجرم می‌شوند. چنین افرادی ممکن است دروغ بگویند، رفتاری خشن یا هیجان‌زده داشته باشند و یا دچار اعتیاد به الکل یا مواد مخدر شوند. این خصوصیات باعث می‌شوند که افراد مبتلا به این اختلال به طور معمول نتوانند از عهده‌ی مسئولیت‌های خانوادگی، کاری یا تحصیلی بربیایند.
علائم و نشانه های اختلال شخصیت ضد اجتماعی
بی‌توجهی به درست و غلط
دروغگویی مداوم یا فریب دیگران برای بهره‌کشی
سنگدلی، بدبینی و بی‌احترامی نسبت به دیگران
بازیچه قرار دادن دیگران با استفاده از جذابیت یا شوخ‌طبعی برای نفع یا لذت شخصی
تکبر، احساس برتری و استبداد شدید
مشکلات مکرر با قانون، از جمله رفتارهای مجرمانه
نقض مکرر حقوق دیگران از طریق ارعاب و بی‌صداقتی
تکانش‌گری یا ناتوانی در برنامه‌ریزی قبلی
خصومت، تحریک‌پذیری قابل توجه، اضطراب، پرخاشگری یا خشونت
فقدان همدردی نسبت به دیگران و عدم پشیمانی از آزار رساندن به سایرین
خطرپذیری غیرضروری یا رفتارهای خطرناک بدون توجه به امنیت خود یا دیگران
روابط ضعیف یا سوء‌ِاستفاده‌گرانه
ناتوانی در درک عواقب منفی رفتار یا عبرت گرفتن از آنها
مسئولیت‌ناپذیری مکرر یا ناتوانی از انجام کار یا وفا به تعهدات مالی
بزرگسالان مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی معمولا پیش از سن ۱۵ سالگی نشانه‌هایی از اختلال سلوک از خود نشان می‌دهند. علائم اختلال سلوک شامل مشکلات رفتاری جدی و دائمی مانند موارد زیر است:
پرخاشگری نسبت به مردم و حیوانات
تخریب اموال
فریبکاری
دزدی
نقض شدید قوانین
اگرچه تصور می‌شود که اختلال شخصیت ضد اجتماعی حالتی مادام‌العمر باشد، برخی از نشانه‌ها (به خصوص رفتار مخرب و مجرمانه) ممکن است در طول زمان کمرنگ شوند. اما مشخص نیست که این اتفاق در نتیجه‌ی بالا رفتن سن رخ می‌دهد یا افزایش آگاهی نسبت به عواقب رفتار ضد اجتماعی.
تشخیص اختلال شخصیت ضد اجتماعی
معمولا افرادی که دارای اختلال شخصیت ضد اجتماعی هستند، نمی‌پذیرند که به کمک احتیاج دارند. اما ممکن است به دلیل مشکلات دیگری مانند افسردگی، اضطراب و انفجار خشم و یا برای درمان اعتیاد به پزشک مراجعه کنند.چنین افرادی ممکن است توصیف دقیقی از وضعیت و علائم خود ارائه ندهند. به طور کلی، فاکتور اصلی تشخیص، نوع ارتباط فرد مبتلا با سایرین است. اعضای خانواده یا دوستان می‌توانند با کسب اجازه از فرد بیمار اطلاعات مفیدی به پزشک بدهند. پزشک می‌تواند پس از ارزیابی اولیه و کنار گذاشتن سایر گزینه‌های پزشکی، بیمار را برای ارزشیابی بیشتر به یک متخصص سلامت روان معرفی کند.تشخیص اختلال شخصیت ضد اجتماعی معمولا برمبنای موارد زیر انجام می‌شود:
ارزیابی روانشناختی از افکار، روابط، الگوهای رفتاری و سوابق خانوادگی
ارزیابی سوابق فردی و پزشکی
ارزیابی علائم فهرست‌شده در راهنمای آماری و تشخیصی اختلالات روانی (DSM-5)، که توسط انجمن روانشناسی آمریکا منتشر شده است
اگرچه اختلال شخصیت ضد اجتماعی معمولا پیش از ۱۸ سالگی تشخیص داده نمی‌شود، برخی از علائم و نشانه‌های آن ممکن است در دوران کودکی یا اوایل نوجوانی بروز کنند. معمولا می‌توان شواهدی از علائم اختلال سلوک را پیش از سن ۱۵ سالگی تشخیص داد.تشخیص زودهنگام اختلال شخصیت ضد اجتماعی ممکن است در بهبود نتایج بلندمدت مفید باشد.
درمان:
اگرچه درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی کار دشواری است، در مورد بعضی از افراد درمان و پیگیری مداوم می‌تواند در بلندمدت مؤثر باشد. به دنبال متخصصین سلامت روانی باشید که در زمینه‌ی اختلال شخصیت ضد اجتماعی تجربه دارند.درمان این اختلال به موقعیت خاص فرد، تمایل او به همکاری در درمان و شدت علائم بستگی دارد.
روان‌درمانی
روان‌درمانی که آن را گفت‌وگو درمانی (talk therapy) نیز می‌نامند، گاهی در درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی مؤثر است. این‌گونه درمان ممکن است شامل مدیریت خشم و خشونت، درمان اعتیاد و درمان سایر مشکلات سلامت روان باشد. اگرچه این شیوه‌ی درمان همیشه مؤثر نیست، به خصوص اگر علائم شدید باشند و فرد نتواند این مسئله را که خود به مشکلات جدی خود دامن می‌زند، بپذیرد.
دارودرمانی
داروی مشخصی وجود ندارد که بر اساس استانداردهای دارویی به عنوان درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی تأیید شده باشد. در واقع پزشک معمولا دارو را برای مشکلات جانبی اختلال شخصیت ضد اجتماعی، مثل اضطراب یا افسردگی و یا نشانه‌های پرخاشگری تجویز می‌کند. این داروها با دقت زیادی تجویز می‌شوند؛ چرا که برخی از آنها ممکن است اعتیادآور باشند.
جلوگیری
هیچ روش مطمئنی برای جلوگیری از ایجاد اختلال شخصیت ضد اجتماعی در افرادی که مستعد آن هستند وجود ندارد. از آنجایی که تصور می‌شود این اختلال ریشه در کودکی داشته باشد، والدین، آموزگاران و پزشکان اطفال ممکن است بتوانند هشدارهای اولیه را تشخیص بدهند. این مسئله به شناسایی کسانی که بیش از همه مستعد ابتلا هستند، مانند کودکانی با نشانه‌هایی از اختلال سلوک و در نتیجه مداخله‌ی زودهنگام، کمک می‌کند.مراقبت‌ها، آموزش‌های اصلاحات رفتاری و مهارت‌های اجتماعی و حل مسئله، آموزش والدین، خانواده درمانی و روان‌درمانی زودهنگام، مؤثر و مناسب، ممکن است که به کاهش احتمال مبتلا شدن کودکان مستعد به اختلال شخصیت ضد اجتماعی کمک کنند.
منبع: چطور
مطالب بیشتر:
مراحل و انواع ناتوانی در کنترل تکانه
با افرادی که پارانوئید دارند چگونه باید رفتار کرد
اختلال اسکیزوفرنی چیست؟